Η Δικτύωση για τη Ριζοσπαστική Αριστερά, το Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα και η Οργάνωση Νεολαίας Ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΟΝΡΑ-Ανασύνθεση) καλούν στις απεργιακές συγκεντρώσεις της Τετάρτης 17 Μαΐου:
- Στην Αθήνα, στις 10:30 π.μ., στο Μουσείο
- Στη Θεσσαλονίκη, στις 10:30 π.μ., στην Καμάρα
Έπειτα από πολύμηνες διαπραγματεύσεις, η περίφημη δεύτερη αξιολόγηση κλείνει με την υπογραφή ενός ακόμα μνημονίου. Πρόκειται για ένα πρόγραμμα εξίσου αντικοινωνικό, όπως όλα τα προηγούμενα – ακόμα και από την άποψη της επικοινωνιακής διαχείρισής του. Για πολλοστή φορά, καλούμαστε να δούμε «το φως στην άκρη του τούνελ», να χαρούμε «το τέλος των μνημονίων», να αισιοδοξήσουμε για «την ανάπτυξη που έρχεται».
Το αφήγημα κάθε κυβέρνησης για την πορεία των πραγμάτων δεν αντέχει και τη στοιχειώδη αναμέτρηση με την πραγματικότητα. Όπως μέχρι σήμερα, λοιπόν, το «τέλος των μνημονίων» ακολουθεί μια απροσδιόριστη –ακόμα– περίοδος σκληρής λιτότητας, με τιμωρητικά μέτρα που έχουν ήδη προσδιοριστεί, και την εφαρμογή των αντίμετρων να υπόκειται στην έγκριση του ΔΝΤ. Θεόρατα πλεονάσματα, περικοπές σε συντάξεις και αφορολόγητο, που προεξοφλούν από σήμερα την πολιτική των επόμενων κυβερνήσεων, ασφυκτική εποπτεία: αυτή είναι η περίοδος που ακολουθεί το «τέλος των μνημονίων». Ως άλλοι Παΐσιοι, οι κυβερνώντες πρωτοτυπούν τελικά μόνο ως προς αυτό: θα λέμε ότι δεν είμαστε σε μνημόνιο, αλλά θα είναι ακριβώς σα να είμαστε.
Τα μνημόνια δεν ήταν ποτέ απλά και μόνο «πακέτα» δημοσιονομικών μέτρων. Ήδη εξαρχής υπήρξαν μηχανισμοί αναδιανομής πλούτου προς τα πάνω, επιτήρησης και πειθάρχησης της κοινωνίας, υπό τον μόνιμο εκβιασμό της «άτακτης χρεοκοπίας». Υπό την έννοια αυτή, η «συμφωνία» που έχουμε μπροστά μας όχι μόνο δεν διαφέρει σε τίποτα από τις προηγούμενες, αλλά πατά στην κοινωνική ερήμωση που αυτές δημιούργησαν, και πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα: εμπεδώνει στην πράξη την «αιωνιότητα» των μνημονίων. Στο πλαίσιο αυτό, δεν χρειάζεται να γνωρίζει κανείς οικονομικά για να αντιληφθεί ότι τα συμφωνημένα αντίμετρα, που θα εφαρμόζονται μόνο εφόσον υλοποιούνται τα αντικοινωνικά μέτρα, έχουν κυρίως προπαγανδιστική και ιδεολογική στόχευση – αν δεν απευθύνονται μόνο στις κοινοβουλευτικές ομάδες του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ.
Η ρητορική των κυβερνώντων περί «ταξικής μεροληψίας» είναι απλά καταγέλαστη. Η προσταγή για πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ σημαίνει σχολείο που καταρρέει, Πανεπιστήμιο και νοσοκομείο που φυτοζωούν – ένα ήδη λειψό κοινωνικό κράτος, που «προσαρμόζεται» τώρα στα πρότυπα του ΔΝΤ και γίνεται «δίχτυ ασφαλείας»-ελεημοσύνης. Αντίστοιχα, οι διαβεβαιώσεις για τη ρύθμιση του χρέους, μετά την περαιτέρω μείωση του αφορολόγητου, αφήνουν παγερά αδιάφορους όσους και όσες βλέπουν να λιγοστεύει κι άλλο το ήδη εξανεμισμένο εισόδημά τους. Κι όσο για την «ανάπτυξη που έρχεται», το αέναο Μνημόνιο εγγυάται ότι μιλάμε απλά για μεγέθυνση στα μέτρα των αφεντικών: ακόμα περισσότερες εργάσιμες Κυριακές, ακόμα λιγότερες συνδικαλιστικές ελευθερίες, συρρίκνωση του Δημοσίου με ελάχιστες προσλήψεις, μειωμένες συντάξεις μέχρι και 18%. Πόσο «ταξικά μεροληπτική» είναι η κυβέρνηση, το δείχνουν εξάλλου οι εύνοιες στην «υγιή» επιχειρηματικότητα των βαρόνων του ποδοσφαίρου.
Η μνημονιακή συνθηκολόγηση του 2015 είχε προδιαγεγραμμένη πορεία – και η κυβέρνηση είναι πρόθυμη να τη διανύσει ολόκληρη. Η ίδια, όμως, δεν ήταν υπόθεση της μιας στιγμής. Από τη δική μας πλευρά, υπόθεση της μιας στιγμής δεν είναι ούτε η αντίσταση. Κάθε τέτοια στιγμή, ωστόσο, μετράει.
Η απεργία της 17ης Μαΐου είναι η στιγμή να δυναμώσουμε την αντίσταση. Όχι για λόγους «επιβίωσης»: να επιβιώσει κανείς μπορεί, ίσως, και ατομικά. Αλλά για λόγους αντοχής, αξιοπρέπειας – για την αντεπίθεση, που είναι επειγόντως αναγκαία.
Δικτύωση για τη Ριζοσπαστική Αριστερά – Ζωή Μετά 